پیامبر صلى الله علیه و آله و سلم:

اَلا اِنَّ خَیرَ الرِّجالِ مَن کانَ بَطىءَ الغَضَبِ سَریعَ الرِّضا؛

بدانید که بهترین انسان ها کسانى هستند که دیر به خشم آیند و زود راضى شوند.

نهج الفصاحه ص 243 ، ح 469

امام صادق علیه السلام:

لَیسَ مِنّا مَن لَم یَملِکُ نَفسَهُ عِندَ غَضَبِهِ؛

کسى که هنگام خشم خوددار نباشد، از ما نیست.

کافى(ط-الاسلامیه) ج 2 ، ص 637، ح 2

سلام خدمت دوستان خوب و عزیز. امیدوارم حال همتون خوب باشه
مشکلات زندگی پیچیده ی امروزی ،چه مالی ،چه اخلاقی ، چه فرهنگی و...  باعث میشه که ما آدمای امروزی یکم زودتر از آدمای قدیمی عصبانی بشیم ،  یه مقدار از این مشکلات ناشی از بی تدبیری مسوولینه ، مثلا ترافیکی که کلی از عمر ما رو به هدر میده و کلی رو بداخلاقی بعضیا اثر داره ، یکم از مشکلات هم باعثش بی تدبیری خود ماست (اون ماست نه ها ، ماهاست) مثلا وام های غیر ضروری که باعث میشه بیشتر از ظرفیت اسمیمون از خودمون کار بکشیم و نهایتا عامل خیلی از کج خلقی ها میشه، تهشم نگاه میکنی میبینی برای رفاه بیشتر و مثلا خرید لوازم لوکس زندگی زیر بار قرض رفته ولی ازاون ور به خاطر همون اضافه کاری ها، برخوردش با خونوادش تمام اون به ظاهر رفاه ها رو از بین میبره.
بگذریم حالا به هر علتی بعضی وقتا ما از کوره در میریم و عصبانی میشیم ، اینجاست که فرق بین انسان عاقل و فهمیده و مومن و انسان ... معلوم میشه.

انسان فهمیده در لحظه ی خشم خودشو کنترل میکنه یا به لسان روایات کظم غیظ میکنه ، مثلا یه صحنه رو تصور کنین،

درحال رانندگی ، یه انسان ببخشید کج فهم داره مسیر یه طرفه رو ممنوع میاد،  تو یه قسمت از مسیر راه فقط برای یک ماشین وجود داره ، اون راننده ی خطاکار میاد و راه رو از شما که حق باشماست میگیره، اینجا شاهد مثال ماست ،

صحنه ی اول : آهای ..... بوق .... بوق..... مادر.....بوق....پدر.....بوق.... خواهر......بوق

نمیدونم اون فرد خطاکرده ، چقدر خوش شانسه ، تمام بستگانش آباد شدن الا خودش

صحنه ی دوم: 3 ثانیه صبر میکنه تا اون فرد خطاکار رد شه و بعد به مسیرش ادامه میده

خداییش میارزه این 3 ثانیه که انقدر خودش و بقیه رو آدم اذیت کنه ، درست اون اشتباه کرده و مسیر ممنوع رو اومده ، ولی خب ارزش نداره که آدم دهان و روان خودشو آلوده کنه، داره به نظر شما؟

روایت هم میفرماید دیر به خشم بیایم و سریع عصبانی نشیم تا جزو بهترین آدما باشیم ، بدن خودمون هم سالم تر میمونه

طولانی نمیکنم بحث رو فقط میخام یکم واقع بینانه تر به موضوع نگاه کنم،

شاید کسی بگه خب بابا آدمیم دیگه رومون فشار میاد عصبانی میشیم چیکار بکنیم؟ باید گفت حق دارین ، اصلا خشم جزو ویژگیهای انسانه که اگه کلا تو وجود کسی نباشه اونجاس که باید به سلامت روانش شک کرد، مثلا به ناموس یکی نگاه هرزه  بشه ، خیلی روشنفکرانه بگه ، زن زیباست و زیبایی رو باید نگاه کرد.

خب اینجا جاشه که یکم از خودمون خشم دروَکنیم و متناسب با مکان و زمان عکس العمل سنجیده و درحدی انجام بدیم. مثلا خودم یه بار تو همچین موقعیتی قرار گرفتم ، چنان نگاهی کردم به اون جوون هرزه چشم که نزدیک بود گریش بگیره، پس خشم به جا مثبته و پسندیده.

یه مثال دیگه هم بگم ؟ فرض کنید به کشور ما خدای ناکرده حمله بشه ، جا نداره با خشم الهی به جنگ کفار بریم؟

پس منظور این نوع خشم ها نیست

منظور جاییه که میشه خشم رو کنترل کرد و کظم غیظ پسندیده یه ، حالا چی کار کنیم؟

چند تا راهکار از لسان معصومین میگم براتون :


پیامبر صلى الله علیه و آله:

 إنّ الغضب من الشّیطان و إنّ الشّیطان خلق من النّار و إنّما تطفا النّار بالماء فإذا غضب أحدکم فلیتوضّأ.
 

خشم از شیطان و شیطان از آتش آفریده شده است و آتش با آب خاموش مى شود، پس هرگاه یکى از شما به خشم آمد، وضو بگیرد.

نهج الفصاحه ص 286 ، ح 660


یا مثلا تو روایات هست که از جامون بلند شیم، یا اگه ایستادیم بشینیم و تغییر موضع بدیم ، یا یکم آب بنوشیم

و کلام آخر عزیزان دنیا ارزش اینکه زیاد جدیش بگیری نداره ، جایی که میشه گذشت کرد بگذرین ، خودتونم راحت تر میشید تا اینکه بخاین برای هر موضوعی عصبانی بشینو و ...

خدا همتونو حفظ کنه و بهتون خیر بده ان شاءالله